Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Η χαρά τους δεν κρύβεται. Η κυβέρνηση αισθάνεται δικαιωμένη από τα πορίσματα που διαλύουν το νέφος των ενοχοποιητικών θεωριών που τη στιγμάτιζαν με δόλο για τα Τέμπη. Περιέργως, όμως, δεν φαίνεται να χρεώνει το νέφος τόσο στους πρωτομάστορες και διακεκριμένους διασπορείς του. Δεν στρέφεται κατά της Κωνσταντοπούλου και του Βελόπουλου τόσο, όσο κατά του ΠΑΣΟΚ. Γιατί;
Το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε, βέβαια, στον συρμό των καταγγελιών και της ποινικοποίησης· αποπειράθηκε μάλιστα να πάρει και να τον καθοδηγήσει, σε κάτι που πήγαινε να μοιάσει με ενιαίο αντιμητσοτακικό μέτωπο. Ομως, δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ που υιοθέτησε τις πιο ακραίες δοξασίες, ούτε «φόρεσε» το πιο τοξικό ύφος σε αυτή την αντιπαράθεση.
Λένε ότι την κυβέρνηση τη συμφέρει ένας αντίπαλος που εκπροσωπεί το αντισυστημικό χάος. Τη συμφέρει να έχει απέναντί της ένα μονοθεματικό και μονοπρόσωπο κόμμα – ιδίως όταν το πρόσωπο που ενσαρκώνει το κόμμα προκαλεί με τον φανατισμό του τόσες αντιπάθειες, που δύσκολα μπορεί να εγείρει αξίωση πλειοψηφικής επιρροής. Τη Ν.Δ. τη συμφέρει η Ζωή. Αλλά αντί να επιτίθεται στη Ζωή, επιλέγει ως στόχο το ΠΑΣΟΚ.
Δεν είναι περίεργο. Οσοι κοιτούν τις δημοσκοπήσεις, λένε ότι οι περισσότερες διαρροές της Ν.Δ. εξακολουθούν να είναι προς το ΠΑΣΟΚ. Οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους της του 2023 που έχουν μετακινηθεί σε άλλη κομματική επιλογή –και δεν έχουν απλώς ολισθήσει στo λίμπο του «δεν ξέρω/δεν απαντώ»– κατευθύνονται προς το κόμμα του Ανδρουλάκη.
Υπάρχει για το ΠΑΣΟΚ άλλη αντιπολιτευτική πλεύση;
Σε αυτούς τους ψηφοφόρους η κυβέρνηση επιχειρεί να εμφανίσει τον Ανδρουλάκη ως ουρά της Ζωής. Επιχειρεί να ταυτίσει το ΠΑΣΟΚ με τον μηδενισμό της εξαλλοσύνης, για να προβάλει η ίδια ως μόνη αξιόπιστη εναλλακτική διακυβέρνησης.
Είναι σαφές πώς και γιατί η κυβέρνηση επιτίθεται στον Ανδρουλάκη. Αυτό που δεν είναι ακόμη σαφές είναι τι κάνει ο Ανδρουλάκης για να αμυνθεί στην επίθεση. Πώς προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από το τσουβάλιασμά του με τον τυφλό αντισυστημισμό; Πώς κινείται για να χειραφετηθεί από τη μαύρη ατζέντα στην οποία οι μικροί ανταγωνιστές του θα μπορούν πάντα να τον προσπερνούν σε ντεσιμπέλ;
Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ θα ήθελαν από τον Ανδρουλάκη να «είναι πιο σκληρός» – να είναι πιο Ζωή. Αλλοι θα ήθελαν το αντίθετο – ένα ήπιο εκσυγχρονιστικό κόμμα, με τεχνοκρατική συγκρότηση και προγραμματικό λόγο. Ο δικός του λόγος είναι κατά τα εννέα δέκατα αντικυβερνητικός, αλλά καθωσπρέπει, χωρίς την τοξική σαγήνη του απόλυτου.
Τις επόμενες ημέρες, επί της υπόθεσης Καραμανλή, το ΠΑΣΟΚ πάλι θα αφιερωθεί στην ποινικολογία. Αλλά και τι να κάνει; Δεν μπορεί να αυτο-εξαιρεθεί από αυτήν την άμιλλα. Δεν μπορεί να φανταστεί τον ρόλο του αλλιώς. Και ας ξέρει ότι στην αρένα αυτή, τον ποινικολόγο τον προσπερνάει πάντα ο ιεροεξεταστής.