Η θεσμική και πολιτική ατροφία της Ενωμένης Ευρώπης, είναι απότοκος αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων. Εντούτοις, τα επιτεύγματά της υπερφαλαγγίζουν τις ενδογενείς αδυναμίες και αμφιταλαντεύσεις της.
Στους μεταβατικούς καιρούς, η σύγκρουση πρόοδος και συντήρηση καθίσταται κυρίαρχη, στις προηγμένες κοινωνίες της Ευρώπης. Από τη μια διεγείρεται το πολιτικό ένστικτο των οπαδών της καινοτομίας και από την άλλη αφυπνίζονται φοβικά σύνδρομα.
Η πρόωρη εκλογολογία δεν προϋποθέτει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Ούτε εδράζεται σε κάποιες πολιτικές αρχές και αξίες. Περισσότερο είναι ένα ανούσιο παιχνίδι ιδιοτελών, ακόμη και ευτελών σκοπιμοτήτων και ανομολόγητων επιδιώξεων.
Τα κομματικά φρούρια είναι πλέον ακατάλληλα. Οι παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές ανεπίκαιρες. Οι ιδέες και οι αντιλήψεις τέμνονται. Η πολιτική παραμένει ζωτική όταν αποδεικνύεται περιπέτεια ιδεών. Η αξία της υπερβαίνει τους κομματικούς ανταγωνισμούς. Η χρησιμότητά της δεν προσμετράται με τη βλάβη στον αντίπαλο. Απεναντίας, η πολιτική χρειάζεται να είναι ένα Τεχνικό Δελτίο Έργου που συνδυάζει το Μίκρο με το Μάκρο, επιδιώκοντας καθαρούς και μετρήσιμους στόχους...
Ο τίτλος είναι παραπλανητικός, καθώς οι ιστορίες και οι ήρωές του προκαλούν το ενδιαφέρον και των δύο φύλων. Στα πέτρινα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδας η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού επισκέφθηκε τη Μακρόνησο, για έναν φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα με τους έγκλειστους στον αποκαλούμενο τότε «νέο Παρθενώνα» της Ελλάδας. Το διήγημα του Γιώργου Πανταγιά στη συλλογική έκδοση που επιμελήθηκε ο Θανάσης Νιάρχος.