Oι θετικές και αρνητικές όψεις της χώρας, αναδεικνύουν με ενάργεια τον διαμετρικά αντίθετο τρόπο κατανόησης και νοηματοδότησης, των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Οι θύλακες της παλιάς Ελλάδας συντηρούν την υστέρηση. Oι εκφραστές της νεωτερικότητας, ενσαρκώνουν την εναρμόνισή μας με το σύγχρονο κόσμο.
Στο πεδίο της πολιτικής, καθρεφτίζεται η αδυναμία απεξάρτησης μας, από το χθες. Οι επικρατούσες παθογένειες εμποδίζουν, αν δεν ακυρώνουν, τη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικοπολιτικής συνειδητοποίησης. Οι πολιτικές ηγεσίες υιοθετώντας στρατηγήματα, αδυνατούν να επενδύσουν στη μεγάλη εικόνα. Παραμένουν δέσμιες μιας μικρομεσαίας μιζέριας.
H μάχη για την εξουσία είναι ανελέητη. Αρχές και αξίες εγκαταλείπονται. Κυριαρχούν ο κυνισμός, ο δόλος, η εχθροπάθεια, οι κραυγές και οι ψίθυροι. Το χειρότερο, επικρατεί η αντίληψη, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Οι δυσώδεις αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών δημιουργούν εικόνα βάλτου στην πολιτική ζωή, ενισχύοντας περαιτέρω την κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών, απέναντι στους θεσμούς και στους εκπροσώπους τους.
Τα κομματικά φρούρια είναι πλέον ακατάλληλα. Οι παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές ανεπίκαιρες. Οι ιδέες και οι αντιλήψεις τέμνονται. Η πολιτική παραμένει ζωτική όταν αποδεικνύεται περιπέτεια ιδεών. Η αξία της υπερβαίνει τους κομματικούς ανταγωνισμούς. Η χρησιμότητά της δεν προσμετράται με τη βλάβη στον αντίπαλο. Απεναντίας, η πολιτική χρειάζεται να είναι ένα Τεχνικό Δελτίο Έργου που συνδυάζει το Μίκρο με το Μάκρο, επιδιώκοντας καθαρούς και μετρήσιμους στόχους...
Ο τίτλος είναι παραπλανητικός, καθώς οι ιστορίες και οι ήρωές του προκαλούν το ενδιαφέρον και των δύο φύλων. Στα πέτρινα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδας η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού επισκέφθηκε τη Μακρόνησο, για έναν φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα με τους έγκλειστους στον αποκαλούμενο τότε «νέο Παρθενώνα» της Ελλάδας. Το διήγημα του Γιώργου Πανταγιά στη συλλογική έκδοση που επιμελήθηκε ο Θανάσης Νιάρχος.