Αρθρογραφία
Η αντοχή της μνήμης στο χρόνο
H μνήμη δεν υπάρχει δίχως επίγνωση. Αλλά και το αντίστροφο επίγνωση αποκτούμε επειδή έχουμε μνήμη. Οι υπαίτιοι της χρεοκοπίας 2007-2009, εκμεταλλευόμενοι την επέτειο του παρανοϊκού και κινδυνώδους δημοψηφίσματος του 2015, προσπαθούν να διαγράψουν το έγκλημα που οι ίδιοι διέπραξαν. Δεν υποτιμούν μόνο τη νοημοσύνη μας. Το προκλητικότερο είναι, πως σήμερα εμφανίζουν τον εαυτό τους ως σωτήρα της χώρας. Καμιά προπαγάνδα δεν ακυρώνει τα πραγματικά γεγονότα. Οι μνήμες ακόμη και αν αδυνατούν, δεν εκριζώνονται.
«Δεν έχω ήχο, δεν έχω υλικό…»
Στο πεδίο της πολιτικής, κυριαρχεί ο θόρυβος. Οι πραγματικές αντιθέσεις συσκοτίζονται. Ο ανταγωνισμός εδράζεται στον απόηχο γεγονότων. Η αδυναμία των πρωταγωνιστών, είναι έκδηλη. Οι κυβερνώντες επηρμένοι από αυταρέσκεια, ζουν το δικό τους μύθο. Η κυριαρχία τους είναι ασθενική. Οι αντιπολιτευόμενοι επενδύουν στον ισοπεδωτικό καταγγελτικό λόγο. Επακόλουθο είναι να επαναλαμβάνουν τον παλιό, κακό εαυτό τους. Η απουσία μεταρρυθμιστικού σχεδίου είναι πασιφανής.
Νέες ζωτικές προτεραιότητες
Το μεγάλο κύμα του πλουτολαϊκισμού του Τραμπ, που σαρώνει τα πάντα, αλλά και η επικίνδυνη και ανεξέλεγκτη επιθετικότητα του Πούτιν, ο οποίος ονειρεύεται την αυτοκρατορική Ρωσία, αν κάτι δείχνουν είναι πως μεταξύ άλλων και οι δύο παίζουν τα ρέστα τους, ως σκληροί και αδίστακτοι θεματοφύλακες των ορυκτών καυσίμων. Η καταπολέμηση της υστέρησης και της υπανάπτυξης επιβάλλει την αναζήτηση και τη χάραξη νέων δρόμων, υιοθετώντας τη στρατηγική της βιώσιμης ανάπτυξης, για καθαρή και φθηνή ενέργεια.
Έκλειψη εμπιστοσύνης
Τη βοή των υπόγειων κοινωνικών ρευμάτων, δεν την ακούν οι συστημικές δυνάμεις. Η πίεση τους, υπερφαλαγγίζει τον πολιτικό ανταγωνισμό. Επισκιάζει τις κομματικές αντιδικίες. Η κυβέρνηση έχει απωλέσει την πλεονάζουσα έλξη. Το ΠΑΣΟΚ αυτοϋπονομεύεται στη σφαίρα του ανεπίγνωστου. Ο ΣΥΡΙΖΑ βιώνει οδυνηρά τις συνέπειες της κασσελακιάδας. Η Κωνσταντοπούλου επιχειρεί να μετατρέψει την εχθροπάθεια σε πολιτικό υποκείμενο. H έκλειψη εμπιστοσύνης τροφοδοτεί τα τέρατα του αντισυστημισμού.
Άβυσσος οι σκοτεινοί καιροί
Τα εξατομικευμένα προτάγματα συνιστούν πλέον, ισχυρό πολιτικό κύμα. Μια πλειάδα αυταρχικών ηγεσιών, δικτατόρων και επίδοξων ηγετίσκων, ενεργοποιούν τα πιο άγρια ένστικτα τμήματος του πληθυσμού. Το μείγμα του ατομικισμού, του φθόνου, του κυνισμού, της συναλλαγής, ενισχύεται με γερές δόσεις εθνικισμού και λαϊκισμού. Η ώσμωση του τραμπισμού, ακροδεξιάς και πουτινισμού συγκροτεί τη Μαύρη Διεθνή.
Φόβος αντί ευθύνης
H αλήθεια στη μάχη με το ψέμα, δύσκολα χάνει. Τις περισσότερες φορές κερδίζει. Η αντοχή της στο χρόνο, μας βοηθά να ανακαλύψουμε τις θεατές και αθέατες πλευρές της. Την αλήθεια για την τραγωδία στα Τέμπη δεν μπόρεσε να την εξουδετερώσει καμιά προσπάθεια συγκάλυψης. Η διαλεύκανση είναι αυτονόητη απαίτηση. Η κυβέρνηση δέσμια της αυταρέσκειας της, κατέφυγε σε αλόγιστες μεθοδεύσεις. Αντί να ακολουθήσει το δρόμο της ευθύνης, παραδόθηκε στο φόβο.
Κώστας Σημίτης: Νέα Πολιτική Ήπειρος
Ο βομβιστής που τοποθετούσε μαζί με τον Σάκη Καράγιωργα εκρηκτικούς μηχανισμούς σε διάφορους στόχους, στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας στην Ελλάδα, συνέχισε να πετάει βόμβες σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου με τις τολμηρές, καινοτόμες και ρηξικέλευθες ιδέες και θέσεις τις οποίες με πάθος εξέφραζε. Όπως χαρακτηριστικά είχε πει λίγα χρόνια πριν ο Γερμανός φίλος του, ο φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, ο Κώστας Σημίτης αντιπροσώπευε τη Βιοπολιτική κόντρα στη Βιοεξουσία.
Κώστας Σημίτης: Η συνύπαρξη της λογικής με την πολιτική
Ο Κώστας Σημίτης ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Ξεχώριζε για το ήθος του, τις αξίες και τις αρχές του. Η διανοητική και πνευματική του υπόσταση, η θεωρητική και πολιτική του κατάρτιση του προσέδιδαν μοναδική αξία. Και το κυριότερο, με τις ιδέες και τις πράξεις του καθιστούσε την πολιτική μέτρο πολιτισμού. Πεποίθησή του ήταν πως η πολιτική είναι χρήσιμη όχι γι’ αυτά που λέμε, αλλά γι’ αυτά που κάνουμε.
Το φαινόμενο του πλουτολαϊκισμού
Η πλεονάζουσα έλξη που ασκεί σε σημαντικό τμήμα των αμερικανών εκλογέων, ο δισεκατομμυριούχος και καταδικασμένος για κακουργήματα νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι πρωτοφανής Ο τραμπισμός αντιστρατεύεται την ίδια την έννοια της πολιτικής, γκρεμίζει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, υπονομεύει τις αξίες της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, διαπλέκεται με αυταρχικά καθεστώτα. Η πλήρης κατίσχυση του, αποδεικνύει ότι είναι αυθεντικός εκφραστής ενός νέου φαινομένου, του πλουτολαϊκισμού