Tovima.gr
Το Κυπριακό στον καθρέφτη της αλήθειας
Η μνήμη και η λήθη, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με το σύνδρομο της ήττας και τις άτοπες προσδοκίες. Τα βιώματα χάνουν συνεχώς έδαφος. Κυριαρχούν οι εθνικοί εγωισμοί και οι ναρκισσισμοί. Η αλήθεια και ο ρεαλισμός εξοβελίζονται. Οι μαξιμαλισμοί επικρατούν, διαιωνίζοντας τα αδιέξοδα του κυπριακού. Οι τακτικισμοί περισσεύουν. Απουσιάζει μια δημιουργική στρατηγική. Το μόνο που μένει, είναι η μελαγχολική αποτύπωση για κάτι που υπήρξε ή δεν υπήρξε ποτέ. Το τείχος της διαίρεσης δείχνει, πως το Κυπριακό είναι η αντοχή των εθνικισμών στο χρόνο.
Όταν η Ελλάδα απέκτησε νέο εθνικό εαυτό
Το κρεσέντο των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν η κορύφωση μιας δημιουργικής Ελλάδας. Πεποίθηση του Κώστα Σημίτη ήταν να συνδεθούν με τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας, αποκτώντας μια νέα ταυτότητα και φυσιογνωμία. Και το κυριότερο, να αντιμετωπιστούν ως ευκαιρία για την αναμόρφωση και τον εκσυγχρονισμό του τόπου μας. Τα μεγάλα έργα υποδομής συνέβαλαν στην οικονομική ανάπτυξη και στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών. Τα επιτεύγματά τους αντιστρατεύτηκαν οι πολιτικές μεταβολές που ακολούθησαν μετά το 2004.
Απώλεια ζωτικότητας
Η απομάγευση της πολιτικής, είναι εξαιρετικά έντονη. Η αξία της έχει υπονομευθεί από τους ποικιλώνυμους εκπροσώπους της. Το πολιτικό προσωπικό βρίθει από μετριότητα, κυνισμό, εγωπάθεια και ιδιοτέλεια. Ο κατακερματισμός και η διασπορά της ψήφου, επιβεβαιώνει την κρίση εμπιστοσύνης. Ο τόπος και οι πολίτες βιώνουν την πολιτική αποξήρανση, καθώς και το κοινωνικό και ιδεολογικό αποστράγγισμα των αποκαλούμενων κομμάτων εξουσίας.
Η μεγάλη εικόνα της πολιτικής
H ψηφοθηρία και η μικροπολιτική αντιστρατεύονται την αξία της πολιτικής. Πόσο μάλλον το λάιφ στάιλ. Kαι το κυριότερο οι πρωταγωνιστές της να μην παραπέμπουν σε ανέμπνευστους και απαίδευτους πολιτικούς. Απεναντίας, όταν η πολιτική λειτουργεί ως εργαστήριο παραγωγής στρατηγικής, καθίσταται ζωογόνος. Αρκεί να συγκρίνουμε τις επιδόσεις της τωρινής μικρομεσαίας μιζέριας της πολιτικής τάξης, με τα στρατηγικά επιτεύγματα μιας δημιουργικής περιόδου.
Το μπόλιασμα του ΣΥΡΙΖΑ με τον τραμπισμό
Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοσθεί στα νέα δεδομένα, τον κατέστησε ευάλωτο στους τυχοδιωκτισμούς ενός ανερμάτιστου εισβολέα και γλεντοκόπου. Ο εισοδισμός του Κασσελάκη, αποδεικνύεται ακάθεκτος. Το ψευδεπίγραφο αριστερό επίχρισμα διαλύθηκε μέσα σε μια απίστευτη ελαφρότητα, μετατρέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε πολτό. Μείγμα εθνικοφροσύνης, θρησκοληψίας, λαϊκισμού. Ο πολιτικός του λόγος, υπερχειλίζει από κοινοτοπίες. Ο νέος αρχηγός μεταλαμπαδεύει στο κόμμα που ηγείται, την υποκουλτούρα του τραμπισμού.
Υπερτροφία πολιτικαντισμού και κυνισμού
Οι πολίτες που υποστήριξαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προσδοκούσαν διαφορετικό ήθος και ύφος εξουσίας και σε λελογισμένες πολιτικές. Η απομείωση της κυριαρχίας του, δείχνει ότι οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί επηρεάζουν την ταλάντωση του εκκρεμούς. Η τραγωδία στα Τέμπη εκδικείται. Αν η πολιτική εξοβελίσει τη ζωογόνο και ηθοπλαστική της διάσταση, εξαιτίας της ιδιοτέλειας των πρωταγωνιστών της και της ανάρμοστης συμπεριφοράς τους, γίνεται υποχείριο εξυπηρέτησης προσωπικών και μικροπολιτικών συμφερόντων.
Το μαγνητικό πεδίο του εθνοκεντρισμού
Στις πολυάριθμες αυταπάτες της αυτοσυνείδησης μας, είναι ο ελληνοκεντρισμός. Μια ασύνετη αντίληψη ναρκισσισμού και εσωστρέφειας. Οι θιασώτες της, υποτιμούν τις διασυνδέσεις οικονομιών και κοινωνιών, όπως συμβαίνει με το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αναδίπλωση σε εθνοκεντρισμούς επιτείνει την ενοποιητική στασιμότητα. Ενισχύει τη μειωμένη ευρωπαϊκότητα. Τα κόμματα επιστρατεύουν για τις Ευρωεκλογές ακατάλληλους και άσχετους, αντί ικανών και άξιων ευρωπαϊστών.
Η οξείδωση της αντιπολίτευσης
Η ασυμμετρία του πολιτικού συστήματος, δείχνει ότι ο δικομματισμός είναι πλέον παρελθόν. Τα σπαράγματα της αντιπολίτευσης το επιβεβαιώνουν. Η πλεονάζουσα έλξη του Πρωθυπουργού, οφείλεται στην αδυναμία των ανταγωνιστών του. Η αμφισβήτηση της κυριαρχίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, προϋποθέτει σύγχρονη αντιπολίτευση με αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Και το σπουδαιότερο, να διαθέτει την απαραίτητη ηγετικότητα και την απαιτούμενη κυβερνησιμότητα.
Υπερχειλίζουσα αλαζονεία
Η αναπαράσταση της εξουσίας είναι αποκαλυπτική. Μας δείχνει πως η κάθε κυβέρνηση σκηνοθετεί τον εαυτό της. Η διαπάλη πραγματικού και φαντασιακού είναι διαρκής. H αλήθεια δεν απεμπολεί την υπόστασή της. Η αντίσταση στην έπαρση είναι δείκτης αξιοπιστίας. Ο επηρμένος πλάθει τη δική του πραγματικότητα.