Εφημερίδα Έθνος
17 Ιανουαρίου 2014
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την Κεντροαριστερά. Η αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ, που ήταν και ο κύριος εκφραστής της, θέτει επί τάπητος καίρια ζητήματα ως προς την ταυτότητα, την πολιτική της έκφραση, και πρωτίστως για την κοινωνική και εκλογική της βάση. Ωστόσο, οι προοπτικές ανασύνθεσης της πάλαι ποτέ ηγεμονικής δύναμης της μεταπολιτευτικής περιόδου Κεντροαριστεράς δεν είναι και τόσο ευοίωνες, για δύο κυρίως λόγους:
Ο πρώτος και βασικός είναι ότι εντός του κόλπου της έχουν προκληθεί έντονες φυγόκεντρες τάσεις – έτσι άλλωστε εξηγείται και ο κατακερματισμός της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ. Τα αποκαλούμενα μεσαία στρώματα, που ήταν και η ραχοκοκαλιά της, βρέθηκαν, λόγω της κρίσης, αντιμέτωπα με τη φτωχοποίηση. Χάνοντας το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, οδηγήθηκαν στην αναζήτηση νέας πολιτικής έκφρασης. Οι στρόφιγγες του δημόσιου τομέα που κάποτε γέμιζαν τις δεξαμενές της Κεντροαριστεράς, διαμορφώνοντας μια ευρύτερη πολιτική πελατεία, σήμερα έκλεισαν. Οι εναπομείνασες δυνάμεις μετακομίζουν σε άλλα κομματικά σχήματα.
Η βούληση των πολιτικών σχημάτων να εκφράσουν τον κεντροαριστερό χώρο δεν αποτελεί επαρκή προϋπόθεση. Το κοινωνικό περιβάλλον που διαμορφώθηκε στην ουσιαστικά χρεοκοπημένη χώρα θέτει επιτακτικά την ανάγκη θεμελίωσης νέων πολιτικών και στρατηγικών. Το παραδοσιακό υπόδειγμα -η αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου-, στο οποίο στηρίχθηκε η ελληνική Κεντροαριστερά καθίσταται εκ των πραγμάτων παρωχημένο. Ελλείψει παραγωγικού και αναπτυξιακού μοντέλου, στερείται υλικής βάσης και ρεαλισμού και στερεί από την Κεντροαριστερά τη δυνατότητα αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης.
Το δεύτερο καίριο ζήτημα που δυσχεραίνει την ανασύνθεση του χώρου είναι ότι οι σημερινοί κεντροαριστεροί φορείς στην πραγματικότητα δεν επικεντρώνουν τις αναζητήσεις τους στα ουσιαστικά θέματα, στην έκφραση και στρατηγική, της κατακερματισμένης Κεντροαριστεράς. Στην ουσία αναλώνονται στους παραδοσιακούς φορμαλισμούς και στις γνωστές πολιτικές αφηγήσεις.
Το ΠΑΣΟΚ, μετέωρο, χωρίς στρατηγική και βαθιά διχασμένο, αδυνατεί να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Οι αμφισημίες του αναδείχτηκαν περίτρανα στον άτεχνο και αναποτελεσματικό τρόπο που η ηγεσία του διαχειρίζεται τη συμπαράταξη με τους «58» επιτείνοντας τις φυγόκεντρες τάσεις. Η ΔΗΜΑΡ, δέσμια των ιδεοληψιών της, παγιδεύεται στις μονομέρειες και αυταρέσκειες περί τρίτου πόλου. Η «Κίνηση των 58», με τις αντιφάσεις και αντινομίες των δυνάμεων που τη συγκροτούν, αντιμετωπίζει δυστοκίες ως προς την υιοθέτηση μιας καθαρής στρατηγικής που θα προσέδιδε δυναμική και ελκυστικότητα στο εγχείρημα της ελληνικής «Ελιάς».