Γιώργος Πανταγιάς
Ρευστοποίηση: Το κομματικό σύστημα σε κρίση
Η κρίση του κομματικού συστήματος , που επί χρόνια ωρίμαζε , είναι έντονη καθώς καταρρέει η εμπιστοσύνη προς τους βασικούς πυλώνες του. Η ρευστοποίηση θα συνεχιστεί. Και το ερώτημα είναι: Μπορεί κάτι νέο να κτιστεί με παλιά υλικά
Άτοπη η χαρά των αρνητών της βιώσιμης ανάπτυξης
Η αλήθεια είναι η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης. Η άρνησή της αντιστρατεύεται τη ζώσα πραγματικότητα. Εξυπηρετεί ανομολόγητες επιδιώξεις, Οδηγεί σε σκιαμαχίες. Πριμοδοτεί τον ανορθολογισμό. Αποσκοπεί στη διαστρέβλωση, στη συκοφαντία, ακόμη και στη διαβολή. Και το χειρότερο επιτρέπει στους εκφραστές της υστέρησης να εμποδίζουν την πρόοδο και την εξέλιξη.
Όταν η Ελλάδα απέκτησε νέο εθνικό εαυτό
Το κρεσέντο των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν η κορύφωση μιας δημιουργικής Ελλάδας. Πεποίθηση του Κώστα Σημίτη ήταν να συνδεθούν με τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας, αποκτώντας μια νέα ταυτότητα και φυσιογνωμία. Και το κυριότερο, να αντιμετωπιστούν ως ευκαιρία για την αναμόρφωση και τον εκσυγχρονισμό του τόπου μας. Τα μεγάλα έργα υποδομής συνέβαλαν στην οικονομική ανάπτυξη και στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών. Τα επιτεύγματά τους αντιστρατεύτηκαν οι πολιτικές μεταβολές που ακολούθησαν μετά το 2004.
Απώλεια ζωτικότητας
Η απομάγευση της πολιτικής, είναι εξαιρετικά έντονη. Η αξία της έχει υπονομευθεί από τους ποικιλώνυμους εκπροσώπους της. Το πολιτικό προσωπικό βρίθει από μετριότητα, κυνισμό, εγωπάθεια και ιδιοτέλεια. Ο κατακερματισμός και η διασπορά της ψήφου, επιβεβαιώνει την κρίση εμπιστοσύνης. Ο τόπος και οι πολίτες βιώνουν την πολιτική αποξήρανση, καθώς και το κοινωνικό και ιδεολογικό αποστράγγισμα των αποκαλούμενων κομμάτων εξουσίας.
Ζήτημα προσώπων
Από την Ευρώπη έως τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι δημοκρατίες μοιάζουν να υποφέρουν από ένα έλλειμμα ηγεσίας, να τους λείπουν εκείνες οι ηγετικές φυσιογνωμίες των μεγάλων αποφάσεων που αναγνωρίστηκαν ως μαριονετίστες των νημάτων της Ιστορίας.
Η μεγάλη εικόνα της πολιτικής
H ψηφοθηρία και η μικροπολιτική αντιστρατεύονται την αξία της πολιτικής. Πόσο μάλλον το λάιφ στάιλ. Kαι το κυριότερο οι πρωταγωνιστές της να μην παραπέμπουν σε ανέμπνευστους και απαίδευτους πολιτικούς. Απεναντίας, όταν η πολιτική λειτουργεί ως εργαστήριο παραγωγής στρατηγικής, καθίσταται ζωογόνος. Αρκεί να συγκρίνουμε τις επιδόσεις της τωρινής μικρομεσαίας μιζέριας της πολιτικής τάξης, με τα στρατηγικά επιτεύγματα μιας δημιουργικής περιόδου.
Κύπρος-Ε.Ε: 20 Χρόνια ‘Ενταξης Διδάγματα- Εμπειρίες-Προοπτικές
Στην Κοπεγχάγη το 2002, υπό το φως των διαπραγματεύσεων για λύση του Κυπριακού στη βάση του Σχεδίου Ανάν , Κληρίδης και Σημίτης με αριστοτεχνικούς χειρισμούς, θάρρος και αποφασιστικότητα, πέτυχαν το μεγάλο στόχο της ένταξης. Η απόφαση της Κοπεγχάγης χαρακτηρίστηκε θρίαμβος. Και δεν ήταν υπερβολή μιας και η πορεία ένταξης ήταν πραγματικός άθλος.
Επέτειος
Το Κυπριακό είναι ένα τυπικό πεδίο άσκησης της εθνικής ψυχεδέλειας. Δηλαδή της ικανότητας να διαβάζεις τα πράγματα μόνο μέσα από τα μάτια σου και το κακό σου κεφάλι.
Το μπόλιασμα του ΣΥΡΙΖΑ με τον τραμπισμό
Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοσθεί στα νέα δεδομένα, τον κατέστησε ευάλωτο στους τυχοδιωκτισμούς ενός ανερμάτιστου εισβολέα και γλεντοκόπου. Ο εισοδισμός του Κασσελάκη, αποδεικνύεται ακάθεκτος. Το ψευδεπίγραφο αριστερό επίχρισμα διαλύθηκε μέσα σε μια απίστευτη ελαφρότητα, μετατρέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε πολτό. Μείγμα εθνικοφροσύνης, θρησκοληψίας, λαϊκισμού. Ο πολιτικός του λόγος, υπερχειλίζει από κοινοτοπίες. Ο νέος αρχηγός μεταλαμπαδεύει στο κόμμα που ηγείται, την υποκουλτούρα του τραμπισμού.