Εφημερίδα Έθνος
30 Ιανουαρίου 2015
Την Κυριακή ο Αλ. Τσίπρας κέρδισε ένα μεγάλο πολιτικό στοίχημα. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ πιστώνεται προσωπικά στον ίδιο. Το κόμμα του είναι ένα ετερόκλητο σχήμα πολιτικά ιδιόρρυθμων, ιδεοληπτικών και κάποιων σοβαρών στελεχών. Η τεχνική συγκόλληση που πέτυχε οφείλεται στην αντιμνημονιακή ρητορική – τη μοναδική συνεκτική ουσία.
Με το νέο και άφθαρτο πρόσωπο και τον οραματικό του λόγο, ο Αλ. Τσίπρας απέκτησε το δικό του ακροατήριο, αποσπώντας στη συνέχεια την εμπιστοσύνη σημαντικής μερίδας πολιτών. Το κοντράστ με το απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό ήταν περισσότερο από εμφανές, συνιστώντας ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα. Αξιοποιώντας την επικοινωνιακή του άνεση, μπόρεσε να λειάνει τις ακρότητες του κόμματός του.
Μετά τις εκλογές του 2012 προσπάθησε εντέχνως να προσαρμοστεί στo νέο περιβάλλον, χωρίς ωστόσο να προχωρήσει σε ουσιαστική και τολμηρή σε σχέση με το παρελθόν ανατοποθέτηση. Η βίαιη ωρίμανση επιχειρήθηκε με δειλά βήματα και ισορροπίες. Πάντως, τα τελευταία δύο χρόνια καλλιέργησε την ηγετική του παράσταση, ενισχύοντας την εικόνα τού εν δυνάμει πρωθυπουργού.
Το νέο στοίχημα για τον Αλ. Τσίπρα πλέον είναι να αποδείξει πως μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα. Το εγχείρημα είναι εξαιρετικά απαιτητικό και σύνθετο. Τα προβλήματα που καλείται να διαχειριστεί δεν προϋποθέτουν μόνο βούληση, αλλά και πολιτική και επιχειρησιακή επάρκεια. Η αντιμνημονιακή ατζέντα δεν συνιστά απάντηση για την έξοδο από την κρίση. Η προσγείωση στην ωμή πραγματικότητα ήδη αναδεικνύει τις μονομέρειες, τις αντιφάσεις και την ανεδαφικότητα των πολιτικών του.
Ο νέος πρωθυπουργός δεν θα κριθεί από τη διαχείριση των αντικρουόμενων και ανερμάτιστων πολιτικών των στελεχών του. Ούτε από την παράδοξη και αντιαισθητική συνύπαρξη με τους ΑΝΕΛ. Αντιθέτως, θα κριθεί από την ικανότητά του να συνθέσει και να θεμελιώσει ένα νέο πολιτικό αφήγημα για τη χώρα, την οικονομία, την κοινωνία. Η υστέρηση της Ελλάδας και η περιθωριοποίησή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα αντιμετωπιστούν με πολιτικές του παρελθόντος.
Ο Αλ. Τσίπρας έχει όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε ηγέτη χωρίς αγκυλώσεις και βαρίδια, ενσαρκώνοντας τον πραγματισμό και τον ρεαλισμό. Η πρόσφατη δήλωσή του, ότι δεν επιθυμεί «αμοιβαία καταστροφική ρήξη», επιβάλλει την ανάγκη ουσιαστικού αναπροσανατολισμού της πολιτικής του, που στην πραγματικότητα θα συνιστά έναν έντιμο συμβιβασμό με τους εταίρους. Έτσι θα αποδειχθεί χρήσιμος και στη χώρα και στην Αριστερά.