Δημόσιος λόγος
Η αντοχή της μνήμης στο χρόνο
H μνήμη δεν υπάρχει δίχως επίγνωση. Αλλά και το αντίστροφο επίγνωση αποκτούμε επειδή έχουμε μνήμη. Οι υπαίτιοι της χρεοκοπίας 2007-2009, εκμεταλλευόμενοι την επέτειο του παρανοϊκού και κινδυνώδους δημοψηφίσματος του 2015, προσπαθούν να διαγράψουν το έγκλημα που οι ίδιοι διέπραξαν. Δεν υποτιμούν μόνο τη νοημοσύνη μας. Το προκλητικότερο είναι, πως σήμερα εμφανίζουν τον εαυτό τους ως σωτήρα της χώρας. Καμιά προπαγάνδα δεν ακυρώνει τα πραγματικά γεγονότα. Οι μνήμες ακόμη και αν αδυνατούν, δεν εκριζώνονται.
Αυτά τα δέκα χρόνια
Πόσο άραγε το προ δεκαετίας βίωμα ευθύνεται για την αρρυθμία της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και του πολιτικού συστήματος;
«Δεν έχω ήχο, δεν έχω υλικό…»
Στο πεδίο της πολιτικής, κυριαρχεί ο θόρυβος. Οι πραγματικές αντιθέσεις συσκοτίζονται. Ο ανταγωνισμός εδράζεται στον απόηχο γεγονότων. Η αδυναμία των πρωταγωνιστών, είναι έκδηλη. Οι κυβερνώντες επηρμένοι από αυταρέσκεια, ζουν το δικό τους μύθο. Η κυριαρχία τους είναι ασθενική. Οι αντιπολιτευόμενοι επενδύουν στον ισοπεδωτικό καταγγελτικό λόγο. Επακόλουθο είναι να επαναλαμβάνουν τον παλιό, κακό εαυτό τους. Η απουσία μεταρρυθμιστικού σχεδίου είναι πασιφανής.
Όλεθρος στη Γάζα, η Εκκλησία σιωπά, ο Αρχιεπίσκοπος βραβεύεται…
Το Ισραήλ έχει βάλει μπροστά ένα σχέδιο αφανισμού του παλαιστινιακού πληθυσμού, ένα σχέδιο που δεν απέχει από την εθνοκάθαρση .Σήμερα που εξολοθρεύονται χιλιάδες άνθρωποι- οι εικόνες των σκελετωμένων παιδιών κατακλύζουν τις οθόνες μας- γιατί η Εκκλησία σιωπά;
Νίκος Ανδρουλάκης: Εγκλωβισμός
Η κυβέρνηση επιτίθεται στον Ανδρουλάκη. Δεν είναι ακόμη σαφές τι κάνει ο Ανδρουλάκης για να αμυνθεί στην επίθεση. Πώς προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από το τσουβάλιασμά του με τον τυφλό αντισυστημισμό; Πώς κινείται για να χειραφετηθεί από τη μαύρη ατζέντα στην οποία οι μικροί ανταγωνιστές του θα μπορούν πάντα να τον προσπερνούν σε ντεσιμπέλ;
Στη χώρα του «κανένα»
Η κοινωνία αναζητά έναν «πολυμήχανο» για κυβερνήτη ή επικεφαλής της αντιπολίτευσης, αλλά όσο δεν τον βρίσκει είτε θα πηγαίνει σπίτι της (αποχή) είτε θα επιλέγει την ύστατη ώρα στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον». Έτσι, όμως, δεν θα πάμε μακριά. Και σίγουρα όχι … μπροστά.
Η αυτοπαγίδευση των αντιπολιτεύσεων
Δυστυχώς, στην υπάρχουσα κατάσταση δεν φαίνεται να υπάρχουν δυνάμεις ή πρόσωπα που θα ανασύστηναν έναν σοβαρό αντιπολιτευτικό πόλο. Την ίδια βεβαίως ώρα, οι διεθνείς εξελίξεις πολιτικοποιούν ραγδαία τις δυτικές κοινωνίες, θέτοντας μείζονα ζητήματα στις δημοκρατικές δυνάμεις για τον Κόσμο, την Ευρώπη, την Ελλάδα.
Νέες ζωτικές προτεραιότητες
Το μεγάλο κύμα του πλουτολαϊκισμού του Τραμπ, που σαρώνει τα πάντα, αλλά και η επικίνδυνη και ανεξέλεγκτη επιθετικότητα του Πούτιν, ο οποίος ονειρεύεται την αυτοκρατορική Ρωσία, αν κάτι δείχνουν είναι πως μεταξύ άλλων και οι δύο παίζουν τα ρέστα τους, ως σκληροί και αδίστακτοι θεματοφύλακες των ορυκτών καυσίμων. Η καταπολέμηση της υστέρησης και της υπανάπτυξης επιβάλλει την αναζήτηση και τη χάραξη νέων δρόμων, υιοθετώντας τη στρατηγική της βιώσιμης ανάπτυξης, για καθαρή και φθηνή ενέργεια.
Το Κυπριακό με κριτικό και αυτοκριτικό πνεύμα
Σε αυτή την κρίσιμη ώρα της πορείας της πατρίδας μας, οφειλόμενο χρέος είναι να αναλογιστούμε, να κρίνουμε όσα συνέβησαν, αλλά και να λογαριάσουμε το μέλλον, κάτι που μέχρι τώρα δεν τολμήσαμε να κάνουμε. Η δημιουργική, όμως, πνοή απαιτεί κριτικό και αυτοκριτικό πνεύμα. Μέσα από την αμφισβήτηση μύθων, δομών, δογματισμών, και αναγνώριση λαθών θα μπορέσουμε να αναζητήσουμε μια νέα πορεία.