Μαρία Κατσουνάκη
Η Καθημερινή, 10/10/2020
Κανονικά, ένα ναζιστικό κόμμα και, πλέον, εγκληματική οργάνωση με απόφαση της Δικαιοσύνης είναι ό,τι πιο εφιαλτικό μπορεί να περιφέρεται στην επικράτεια της Δημοκρατίας. Μαζί και ιδέες και συμπεριφορές, από τις οποίες δεν απαλλάσσεται μια κοινωνία, γιατί έχουν τη δύναμη να μεταλλάσσονται. Μόνη ασπίδα, η θεσμική θωράκιση.
Δεν πρόλαβε να συμπληρωθεί ένα 24ωρο από τη λυτρωτική ετυμηγορία του δικαστηρίου και η μεγάλη χαρά και ανακούφιση μαζεύτηκε σαν βρεμένο χαλί στην άκρη για να απλωθεί και πάλι ο εξαιρετικά ανθεκτικός τάπητας των πολιτικών συγκρούσεων, των εσωκομματικών κλυδωνισμών, η επαναδιατύπωση παρελθουσών συναλλαγών της εξουσίας (τότε του ΣΥΡΙΖΑ) με το κόμμα της Χρυσής Αυγής.
Η αναφορά του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή πως οι αλλαγές του Ποινικού Κώδικα επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ εξασφαλίζουν ευνοϊκότερη μεταχείριση της Χρυσής Αυγής άνοιξε τη βαλβίδα ασφαλείας.
Οχι ότι είναι πολύ καλά κλεισμένη. Η αντικυβερνητική κριτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι ούτε αντικυβερνητική ούτε κριτική, εδώ και καιρό. Τελεί εν συγχύσει, που καταλήγει σε σπασμωδικές αντιδράσεις, εκπέμποντας, κυρίως, μεγάλο εκνευρισμό. Πόσο μάλλον σε αυτή την περίπτωση, που το «αρχείο» είναι πρόσφατο και εύκολα ανακαλεί κανείς στιγμές συμπόρευσης εντός και εκτός Βουλής με το ναζιστικό μόρφωμα.
Όμως, η πολιτική είναι ένα βρώμικο παιχνίδι, όπως λέγεται. Βρώμικο, βαθύτατα κυνικό και αλαζονικό. Άρα, όλα επιτρέπονται, προκειμένου να παραμείνει κανείς στην εξουσία. Κάπως έτσι, με διαπιστωτικές κοινοτοπίες, συμφιλιωνόμαστε εύκολα με τα χειρότερα, θεωρώντας τα δεδομένα, διότι όλα τα κόμματα βρέχονται κατά καιρούς από μπουγαδόνερα.
Οποιος όμως εγκαθιστά «συνομιλητή» του τη Χρυσή Αυγή, από όποιον πολιτικό χώρο και αν προέρχεται, έχει απέναντί του μια συμμορία, έναν υπόκοσμο που εκτελεί συμβόλαια θανάτου. Δεν προσφέρεται, εν ολίγοις, για παιχνίδια πολιτικών ή μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Συμμαχώντας με τον διάβολο για την εξουσία, αργά ή γρήγορα, θα έρθει και η ώρα του «ταμείου».
Δεν ξεμπερδέψαμε με τη Χρυσή Αυγή. Το 2012 αναδείχθηκε σε υπολογίσιμη δύναμη πατώντας πάνω στην κατάρρευση του παλιού πολιτικού συστήματος. Η δική του φθορά νομιμοποίησε τα χειρότερα ένστικτα. Οσο η φθορά αυτή είναι παρούσα, με διάφορους τρόπους, το εκλογικό ακροατήριο θα αναζητεί τιμωρητικές λύσεις, όλο και πιο ακραίες και επικίνδυνες. Δεν θα ονομάζονται Χρυσή Αυγή, αλλά δεν θα έχουν και καμία διαφορά.