Εφημερίδα Έθνος
13 Σεμπτεβρίου 2013
Φαίνεται πλέον καθαρά ότι το φθινόπωρο θα είναι πολιτικά φορτισμένο. Οι κοινωνικές εντάσεις δημιουργούν συνθήκες αστάθειας. Οι αντοχές κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων θα δοκιμαστούν. Το βέβαιο είναι ότι τώρα θα διαμορφωθούν και θα αρχίσουν να αποκρυσταλλώνονται τα δεδομένα της επόμενης περιόδου.
Η μεταρρυθμιστική ατολμία της κυβέρνησης επιτρέπει στους αντιδρώντες εργαζόμενους και στα κόμματα της αντιπολίτευσης να εντείνουν τη στρατηγική της έντασης. Τον τόνο δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας την τακτική της ακραίας όξυνσης και της πόλωσης. Εγκαταλείποντας την προηγούμενη προσπάθειά του να κινηθεί σε ένα πιο ρεαλιστικό πλαίσιο, επενδύει στον πολιτικό εξτρεμισμό, προσδοκώντας κομματικά οφέλη. Γνωρίζει ότι αυτή την περίοδο θα κριθεί η δυνατότητα της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να υλοποιήσει την πολιτική της. Ενθαρρύνοντας λοιπόν τις απεργιακές κινητοποιήσεις, δημιουργεί ένα ασφυκτικό σε βάρος της κλίμα.
Η στόχευσή του είναι η δραματοποίηση. Επιλέγει να διαχειριστεί τα καίρια ζητήματα της χώρας, καλλιεργώντας εσκεμμένα τον φόβο. Εκμεταλλευόμενος τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, επιτείνει την ανασφάλειά τους, προβλέποντας ακόμη χειρότερες μέρες. Γι’ αυτό και προσπαθεί να αμφισβητήσει τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ως προς τα δημοσιονομικά αποτελέσματα και το πρωτογενές πλεόνασμα. Άλλωστε, οι επιδόσεις της κυβέρνησης του στερούν τη νομιμοποιητική βάση της σκληρής αντιμνημονιακής του στρατηγικής.
Παραβλέπει προφανώς ότι η αναταραχή δεν είναι πάντα μια «θαυμάσια κατάσταση» και ότι στην πολιτική η κινητήριος δύναμη είναι η προσδοκία, οι αξιόπιστες προτάσεις. Εξάλλου οι πολίτες, μετά τη δικαιολογημένη έκφραση οργής και αγανάκτησης, σήμερα αναζητούν εναγωνίως μια ρεαλιστική πρόταση διεξόδου από την κρίση.
Ωστόσο, το καίριο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αμφισβητεί την αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Υποστηρίζει ανεδαφικές προτάσεις, υπόσχεται αλόγιστες παροχές, δεσμεύεται ακόμη και για την επαναπρόσληψη απολυθέντων από το Δημόσιο. Συμπαρατάσσεται, χωρίς την παραμικρή διακριτή απόσταση, με τις συντεχνίες και τα οργανωμένα συμφέροντα που αποδεδειγμένα δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στο σημερινό υπερτροφικό, αντιπαραγωγικό, σπάταλο, ακόμη και φαύλο κράτος.
Δίνει μάχες οπισθοφυλακής γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η πολιτική του υπεραξία. Οι θέσεις και οι προσεγγίσεις του δεν συνιστούν εναλλακτική πρόταση για την έξοδο από την κρίση. Αντίθετα ενέχουν στοιχεία λαϊκισμού, πελατειακών σχέσεων και οδηγούν στην παλινδρόμηση της χώρας σε πολιτικές, που ως γνωστόν, μας οδήγησαν στα σημερινά τραγικά οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα.