Εφημερίδα Έθνος
25 Ιουλίου 2014
Ο λαϊκισμός για άλλη μια φορά στο απόγειο. Ως έκφραση πολιτικής υποκουλτούρας διαβρώνει τα πάντα. Καθίσταται ανασταλτικός παράγοντας για την προώθηση των αυτονόητων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στο κράτος και στην οικονομία. Οι σφοδρές αντιδράσεις για την αξιολόγηση στο Δημόσιο δείχνουν πως και εν μέσω κρίσης το παθογενές κομματικό σύστημα παραμένει υποχείριο του.
Την αναγκαιότητα αξιολόγησης δεν την αμφισβητούν μόνο οι κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και αποκαλούμενα «προοδευτικά κόμματα». Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετώντας πολιτικές που δεν συνάδουν με την ανάγκη εκσυγχρονισμού του κράτους, βρίσκονται σε διάσταση με τον ορθολογισμό και την αξιοκρατία. Όποια προσχήματα κι αν επικαλούνται, στην ουσία διολισθαίνουν σε αναχρονιστικές και συντηρητικές αντιλήψεις.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιδιώκοντας να εισπράξει την αντικυβερνητική διαμαρτυρία των δημοσίων υπαλλήλων, υιοθετεί ανενδοίαστα τις προκλητικές θέσεις των εκπροσώπων τους. Ο εναγκαλισμός του, ωστόσο, με τα συνδικάτα του Δημοσίου τού στερεί την επικοινωνία με τις δυνάμεις του ιδιωτικού τομέα και τις στρατιές των ανέργων. Εμφανιζόμενο να υπερασπίζεται την αναξιοκρατία και αναποτελεσματικότητα, αποξενώνεται από την κοινωνία. Δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής, αυτοϋπονομεύει την κυβερνησιμότητά του.
Το ΠΑΣΟΚ ευρισκόμενο σε κατάσταση αποσύνθεσης γίνεται έρμαιο της ιδιοτέλειας φθαρμένων και ανυπόληπτων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Προσβλέποντας στη δεξαμενή των ψηφοφόρων του δημόσιου τομέα που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, φτάνει στο σημείο να αμφισβητεί πολιτικές που το ίδιο ψήφισε. Αδυνατώντας να έχει διακριτό στίγμα ως κυβερνητικός εταίρος, καταφεύγει σε πλειοδοσία συντεχνιακών και πελατειακών αιτημάτων. Οδηγείται σε αντιπολιτευτική παραζάλη, καθίσταται αναξιόπιστο και αφερέγγυο. Η σύρραξή του με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν το εκθέτει μόνο ανεπανόρθωτα στην κοινή γνώμη, αλλά επιτρέπει και στη ΝΔ να εμφανίζεται ως φορέας μεταρρύθμισης – που μόνο τέτοιος δεν είναι. Άλλωστε, η συγκυβέρνηση βρίθει από γαλάζιους λαϊκιστές.
Στη μήτρα του λαϊκισμού αναπτύχθηκαν διαχρονικά πελατειακές και συντεχνιακές νοοτροπίες. Η πολιτική υποκαταστάθηκε από τη μικροπολιτική, το δημόσιο συμφέρον από το κομματικό. Ο ανορθολογισμός αποτέλεσε και αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής ζωής. Η περίπτωση της αξιολόγησης του δημοσίου είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Θέλοντας να συντηρήσουν τη σχέση τους με το πελατειακό σύστημα, οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ελίτ αρνούνται τα αυτονόητα. Παραμένοντας θιασώτες ενός αντιπαραγωγικού, αναποτελεσματικού και παρασιτικού συστήματος υπολείπονται των σύγχρονων αναγκών και απαιτήσεων. Στην πραγματικότητα καθίστανται τροχοπέδη στον εκσυγχρονισμό της χώρας.