Ενόσω ο δημόσιος βίος βρίθει από μετριότητες, οι φωτεινές πλευρές του έρχονται να μας δείξουν την υστέρηση: πολιτική, ιδεολογική, τεχνοκρατική, πολιτισμική ακόμη και διανοητική. Αν και ο τόπος διαθέτει σε όλους τους τομείς σημαντικούς και ικανούς ανθρώπους, εντούτοις το έργο και η προσφορά τους επισκιάζονται συνήθως από τους ανεπαρκείς.
Μάλιστα, στη μεσοβασιλεία των μετρίων η ιδιοφυία θεωρείται αμάρτημα. Έτσι επιχειρείται διαρκώς ο εξοβελισμός των άξιων. Eκείνων που έχουν πλούσιες αποσκευές σε γνώσεις και εμπειρίες, αλλά και τη δυνατότητα να εστιάζουν στο Μάκρο. Τα όπλα, τα οποία χρησιμοποιούνται εναντίον τους είναι ο κυνισμός και ο αμοραλισμός.
Στο πεδίο των κομματικών μηχανισμών τα φαινόμενα είναι πάμπολλα. Οι κανόνες της ηθικής δεν παραβιάζονται απλώς, εξευτελίζονται. Με λίγα λόγια, κυριαρχεί η πρακτική «ο θάνατός σου η ζωή μου». Τον αδίσταχτο αυτόν δρόμο ακολούθησε η κυρία Γεννηματά ωθώντας τον Ευάγγελο Βενιζέλο εκτός πολιτικής σκηνής. Ουσιαστικά, η απομάκρυνσή του δεν είναι τίποτα άλλο από την εκδίκηση της μετριότητας.
Η επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ, έχοντας επίγνωση της ανεπάρκειάς της, εκτόπισε χωρίς κανέναν ενδοιασμό μια προσωπικότητα εγνωσμένης αξίας. Κάτι που επιβεβαιώνεται συνεχώς. Οι πρόσφατες δημόσιες παρεμβάσεις του αποδεικνύουν το μεγάλο πολιτικό και επιστημονικό του διαμέτρημα. Δεν ήταν μονάχα χρήσιμες, εύστοχες και τεκμηριωμένες. Ταυτόχρονα, λειτουργούσαν και ως πυξίδα για την κατεύθυνση στην οποία πρέπει να κινηθεί η Ελλάδα σε μείζονα ζητήματα.
Με τις διαυγείς θέσεις του μετά το επεισόδιο με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο εγκαλούσε την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τη μικροπολιτική και την ψηφοθηρία. Με τις ουσιαστικές απόψεις του για την ελληνογαλλική συμφωνία απέδειξε ότι η διαχείριση της πολιτικής απαιτεί οξύνοια και πολιτική επάρκεια. Με την καθαρότητα του λόγου του και αποστρεφόμενος την ελαφρότητα, κάλεσε την επιστημονική και πολιτική κοινότητα να μιλήσει ξεκάθαρα για τον υψηλό αριθμό θανάτων στη χώρα μας από την πανδημία του κορωνοϊού.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος πολιτεύεται με τρόπο που διακρίνεται για την ποιότητα, την επάρκεια και την υπευθυνότητα. Αποφεύγει τα κλισέ και τα στερεότυπα. Δεν χαρίζεται στην κυβέρνηση. Ούτε εκτρέπεται σε στείρες και ανεπίκαιρες κορώνες, όπως πράττει η αντιπολίτευση. Η σχέση του με τον πραγματισμό είναι οργανική. Εξ ου και δεν υιοθετεί τις πομφόλυγες.
Το παράδειγμά του δεν μας αποκαλύπτει μόνο τις παλινωδίες και αμφιταλαντεύσεις, την ανικανότητα και τη μετριότητα, τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες, οι οποίες κυριαρχούν στην πολιτική ζωή του τόπου. Ταυτόχρονα μάς επιτρέπει να δούμε και τις αθέατες πλευρές της, που δεν είναι άλλες από τις απολιθωμένες κομματικές δομές, τις φαντασιακές ιεραρχίες και τα μαρμαρωμένα πρόσωπα, τα οποία παραμένουν κολλημένα στο νοσηρό παρελθόν, αρνούμενα επίμονα να συντονιστούν με το σήμερα.
Έτσι, άλλωστε μπορούμε να αντιληφθούμε τη γελοιότητα των ακροδεξιών της Νέας Δημοκρατίας, όπως του περιβόητου Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Την τραγωδία της πρόσφατης κομματικής σύναξης του ΚΙΝΑΛ. Την εμετική δημόσια πρόσκληση της κυρίας Γεννηματά προς τους αμφισβητούντες της να την επισκεφθούν στη Χαριλάου Τρικούπη να τους «πει κάποια φωνήεντα»! Τη μιζέρια μιας ιδεοληπτικής σέκτας που υποδύεται την αξιωματική αντιπολίτευση, εγκαταλείποντας την πρόθεσή της να μετεξελιχθεί σε σοβαρό κόμμα.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ξεχωρίζει γιατί διατηρεί με επιμέλεια την ιδανική απόσταση από ένα βαθιά παθογόνο κομματικό σύστημα. Η αξία του είναι ότι λειτουργεί σαν ζωογόνος χείμαρρος, αναγκαίος στην ξηρασία των ημερών μας.
Μάλιστα, στη μεσοβασιλεία των μετρίων η ιδιοφυία θεωρείται αμάρτημα. Έτσι επιχειρείται διαρκώς ο εξοβελισμός των άξιων. Eκείνων που έχουν πλούσιες αποσκευές σε γνώσεις και εμπειρίες, αλλά και τη δυνατότητα να εστιάζουν στο Μάκρο. Τα όπλα, τα οποία χρησιμοποιούνται εναντίον τους είναι ο κυνισμός και ο αμοραλισμός.
Στο πεδίο των κομματικών μηχανισμών τα φαινόμενα είναι πάμπολλα. Οι κανόνες της ηθικής δεν παραβιάζονται απλώς, εξευτελίζονται. Με λίγα λόγια, κυριαρχεί η πρακτική «ο θάνατός σου η ζωή μου». Τον αδίσταχτο αυτόν δρόμο ακολούθησε η κυρία Γεννηματά ωθώντας τον Ευάγγελο Βενιζέλο εκτός πολιτικής σκηνής. Ουσιαστικά, η απομάκρυνσή του δεν είναι τίποτα άλλο από την εκδίκηση της μετριότητας.
Η επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ, έχοντας επίγνωση της ανεπάρκειάς της, εκτόπισε χωρίς κανέναν ενδοιασμό μια προσωπικότητα εγνωσμένης αξίας. Κάτι που επιβεβαιώνεται συνεχώς. Οι πρόσφατες δημόσιες παρεμβάσεις του αποδεικνύουν το μεγάλο πολιτικό και επιστημονικό του διαμέτρημα. Δεν ήταν μονάχα χρήσιμες, εύστοχες και τεκμηριωμένες. Ταυτόχρονα, λειτουργούσαν και ως πυξίδα για την κατεύθυνση στην οποία πρέπει να κινηθεί η Ελλάδα σε μείζονα ζητήματα.
Με τις διαυγείς θέσεις του μετά το επεισόδιο με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο εγκαλούσε την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τη μικροπολιτική και την ψηφοθηρία. Με τις ουσιαστικές απόψεις του για την ελληνογαλλική συμφωνία απέδειξε ότι η διαχείριση της πολιτικής απαιτεί οξύνοια και πολιτική επάρκεια. Με την καθαρότητα του λόγου του και αποστρεφόμενος την ελαφρότητα, κάλεσε την επιστημονική και πολιτική κοινότητα να μιλήσει ξεκάθαρα για τον υψηλό αριθμό θανάτων στη χώρα μας από την πανδημία του κορωνοϊού.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος πολιτεύεται με τρόπο που διακρίνεται για την ποιότητα, την επάρκεια και την υπευθυνότητα. Αποφεύγει τα κλισέ και τα στερεότυπα. Δεν χαρίζεται στην κυβέρνηση. Ούτε εκτρέπεται σε στείρες και ανεπίκαιρες κορώνες, όπως πράττει η αντιπολίτευση. Η σχέση του με τον πραγματισμό είναι οργανική. Εξ ου και δεν υιοθετεί τις πομφόλυγες.
Το παράδειγμά του δεν μας αποκαλύπτει μόνο τις παλινωδίες και αμφιταλαντεύσεις, την ανικανότητα και τη μετριότητα, τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες, οι οποίες κυριαρχούν στην πολιτική ζωή του τόπου. Ταυτόχρονα μάς επιτρέπει να δούμε και τις αθέατες πλευρές της, που δεν είναι άλλες από τις απολιθωμένες κομματικές δομές, τις φαντασιακές ιεραρχίες και τα μαρμαρωμένα πρόσωπα, τα οποία παραμένουν κολλημένα στο νοσηρό παρελθόν, αρνούμενα επίμονα να συντονιστούν με το σήμερα.
Έτσι, άλλωστε μπορούμε να αντιληφθούμε τη γελοιότητα των ακροδεξιών της Νέας Δημοκρατίας, όπως του περιβόητου Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Την τραγωδία της πρόσφατης κομματικής σύναξης του ΚΙΝΑΛ. Την εμετική δημόσια πρόσκληση της κυρίας Γεννηματά προς τους αμφισβητούντες της να την επισκεφθούν στη Χαριλάου Τρικούπη να τους «πει κάποια φωνήεντα»! Τη μιζέρια μιας ιδεοληπτικής σέκτας που υποδύεται την αξιωματική αντιπολίτευση, εγκαταλείποντας την πρόθεσή της να μετεξελιχθεί σε σοβαρό κόμμα.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ξεχωρίζει γιατί διατηρεί με επιμέλεια την ιδανική απόσταση από ένα βαθιά παθογόνο κομματικό σύστημα. Η αξία του είναι ότι λειτουργεί σαν ζωογόνος χείμαρρος, αναγκαίος στην ξηρασία των ημερών μας.