Μιχάλης Κυριακίδης
Metarithmisi.gr, 11/9/2017
Παρακολουθώ στον τύπο, αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ορισμένους να ασκούν κριτική στο γεγονός ότι δεν προηγήθηκε ένα συνέδριο που θα καθορίσει την πολιτική ταυτότητα του υπό ίδρυση κόμματος, πριν από την εκλογή αρχηγού. Το αποκαλούν, μάλιστα, «παράδοξο».
Ας δουμε, λοιπόν τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Απ΄όσο γνωρίζω κανενα κόμμα δεν ιδρύθηκε- πλην των ΚΚ- πρώτα με συνέδριο και μετά με εκλογή αρχηγού. Ας θυμηθούμε τι συνέβη στην Ελλάδα. Ούτε ο Ελ Βενιζέλος, ούτε ο Κων. Καραμανλής, ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεκίνησαν κάποιες διαδικασίες για την ίδρυση του κόμματος και στη συνέχεια έθεσαν υποψηφιότητα για την ηγεσία. Εάν το έκαναν αυτό, προφανώς θα είχαν χαθεί στις διαδικασίες και ακόμη θα περιμέναμε τα κόμματά τους. Η ΕΡΕ και η ΝΔ ιδρύθηκαν με δεδομένο ότι ο αρχηγός θα ήταν ο Κων. Καραμανλής. Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ. Προηγήθηκε ο αρχηγός και ακολούθησε η ίδρυση του κόμματος.
Μα, θα πούνε μερικοί, εκείνοι ήταν μεγάλοι ηγέτες, ενώ τώρα δεν έχουμε τους αντίστοιχους. Ή ακόμη πως ήταν διαφορετικές οι συνθήκες τότε απ΄ότι σήμερα. Ωστόσο, θα πρέπει να σημειώσουμε πως οι ηγέτες εκείνης της κοπής δεν υπάρχουν σήμερα ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρώπη. Και ευτυχώς! Διότι η πραγματοπικότητα σήμερα είναι περισσότερο πολύπλοκη και δεν αρκούν τα παλιά – εκείνης της εποχής- αρκετά πιο σαφή και απλά αφηγήματα. Εξάλλου, είδαμε τα αποτελέσματα….
Υπάρχει, όμως και η πιο πρόσφατη εμπειρία – αρνητική – για τις μέχρι τώρα απόπειρες ανασυγκρότησης του χώρου. Όσοι από εμάς παρακολούθησαν τις διεργασίες από την εποχή της «Πρωτοβουλίας των 58», την «Ελιά», την Κοινή Επιτροπή Διαλόγου ΠΑΣΟΚ- ΠΟΤΑΜΙ, ΔΗΣΥ, γνωρίζουμε πως το πρόβλημα δεν ήταν οι θέσεις και οι πολιτικές –όπου μάλιστα διαπιστώθηκαν και πολλές συγκλίσεις – αλλά οι διαδικασίες και κυρίως αυτές που θα οδηγούσαν προς ένα συνέδριο…
Εάν υποτεθεί λοιπόν πως επιλεγόταν η πιο «ορθόδοξη» σειρά, δηλαδή πρώτα συνέδριο και στη συνέχεια η εκλογή αρχηγού, τι θα συνέβαινε; Ποιοι και με ποιες διαδικασίες θα έπαιρναν μέρος στον προσυνεδριακό διάλογο και στη συνέχεια στο συνέδριο; Η κοινωνία, οι πολίτες που αυτοτοποθετούνται στον ευρύτερο χώρο που θέλει να καλύψει ο νέος φορέας, θα είχαν πεισθεί και θα συμμετείχαν στο εγχείρημα; Η απάντηση είναι γνωστή και αρνητική. Εξάλλου. φάνηκε και με το συνέδριο της ΔΗΣΥ, τον Ιούνιο. Επρόκειτο, κατά κοινή ομολογία, για μια ενδοοικογενειακή υπόθεση. Ήταν εξάλλου η αιτία που οδήγησε την Φ. Γεννηματά να ανοίξει περισσότερο το παιχνίδι.
Και το παιχνίδι άνοιξε όταν εμφανίστηκαν «παίχτες» εκτός της στενής οικογένειας και μάλιστα διεκδικώντας την ηγεσία ενός νέου φορέα που δεν έχει ακόμα ιδρυθεί. Όλοι γνωρίζουμε πως η γνωστοποίηση της υποψηφιότητας Καμίνη, που οδήγησε και στην υποψηφιότητα Θεοδωράκη, ήταν οι κινήσεις που προκάλεσαν το ενδιαφέρον των πολιτών του ευρύτερου χώρου – και όχι μόνον.
Μα ποιο θα είναι το πολιτικό στίγμα του νέου φορέα, αναρωτιούνται πολλοί. Μα αυτό θα αποφασίσουν οι πολίτες που θα πάρουν μέρος στη συγκεκριμένη διαδικασία. Οι υποψήφιοι δεν ήρθαν από το πουθενά- οι περισσότεροι τουλάχιστον. Έχουν προσωπικές διαδρομές και έχουν καταθέσει δημόσια πολλές φορές το πολιτικό τους στίγμα, που καλύπτει όλο το πολιτικό φάσμα που κυμαίνεται μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου θα τους δοθεί η ευκαιρία να αναπτύξουν τις θέσεις τους.
Οι πολίτες θα αποφασίσουν, λοιπόν, εν πλήρει γνώση, ποιο θα είναι το πολιτικό στίγμα του νέου φορέα, επιλέγοντας τον αρχηγό με βάση τις θέσεις του.
Έτσι, στο συνέδριο που θα ακολουθήσει και όπου θα εξειδικευθούν οι θέσεις και η πολιτική του νέου φορέα, αλλά και θα επιλεγούν τα όργανα, η συμμετοχή των πολιτών θα είναι ευρύτερη και οι συσχετισμοί ανάλογοι με το αποτέλεσμα της εκλογής αρχηγού.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το όλο εγχείρημα, θα υπερβεί κατά πολύ από το να είναι μια ενδοοικογενειακή υπόθεση της ΔΗΣΥ.