Εφημερίδα Έθνος
05 Αυγούστου 2016
Η πολιτική κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα θεμελιώθηκε πρωτίστως με τη σκληρή αντιμνημονιακή στρατηγική. Πολιτευόμενος εκτός οικονομικής πραγματικότητας, καλλιέργησε ψευδαισθήσεις και δημιούργησε υπέρμετρες προσδοκίες σε σημαντική μερίδα πολιτών. Αξιοποίησε το δυσμενές κλίμα εις βάρος των παλιών κομμάτων εξουσίας, αποκτώντας ο ίδιος υπόσταση. Υποκαθιστώντας την πολιτική με την επικοινωνία, ενίσχυσε περαιτέρω την παρουσία του, καταγράφοντας αξιοσημείωτη δυναμική. Η επιτυχία του εδραζόταν σε ένα συγκεκριμένο υπόδειγμα που με συνέπεια ακολούθησε. Συστατικά του στοιχεία ήταν ο άκρατος λαϊκισμός, ο ακραίος καταγγελτικός λόγος, η διχαστική ρητορική, η ενοχοποίηση των αντιπάλων, η ακατάσχετη υποσχεσιολογία.
Ωστόσο, το παραπάνω υπόδειγμα δεν μπορεί να υπηρετήσει πλέον τις απαιτήσεις της διακυβέρνησης. Στη διάρκεια της πρώτης θητείας του ο πρωθυπουργός βρέθηκε στο κενό και η χώρα με το ένα πόδι εκτός Ευρωζώνης. Ενώ σήμερα, μετά τη μνημονιακή του αναστροφή, αδυνατεί να ακολουθήσει νέο στρατηγικό προσανατολισμό. Έτσι προσπαθεί να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις τις οποίες ανέλαβε έναντι των δανειστών, καταφεύγοντας σε επιλογές που τον οδηγούν σε πρωτοφανή πολιτική και κοινωνική ασφυξία. Ως εκ τούτου, η δραστική υποχώρηση της απήχησής του ήταν αναπόφευκτη.
Ο Αλέξης Τσίπρας το έχει αντιληφθεί. Θέλοντας, λοιπόν, να αποδράσει από τη ζοφερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται, επιχειρεί, την τελευταία περίοδο, επικοινωνιακή αντεπίθεση. Η αντίδρασή του αποσκοπεί στο να υπερκεράσει την οξεία αμφισβήτηση της διαχειριστικής και πολιτικής του επάρκειας, θέτοντας στην ατζέντα ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας για τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η απλή αναλογική, η προωθούμενη, αλλοπρόσαλλη συνταγματική αναθεώρηση, καθώς και οι επικοινωνιακές φιέστες είναι άσφαιρες πολιτικές. Με αυτές δεν θα ανακτήσει τη χαμένη κυριαρχία του ούτε θα διαμορφώσει προϋποθέσεις αλλαγής του αρνητικού κλίματος.
Η έλλειψη σχεδίου για την έξοδο από την κρίση γίνεται πασιφανής. Το κυβερνητικό έργο ανύπαρκτο. Οι υπουργοί του σε καίριους τομείς φαίνεται να μη συγχρονίζονται στοιχειωδώς με τις ανάγκες του χαρτοφυλακίου τους. Η ερημοποίηση της ελληνικής οικονομίας, η απονέκρωση του τραπεζικού συστήματος καθιστούν τη διακυβέρνησή του συνώνυμη της κρίσης και της ανεπάρκειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ηγείται, παραμένει απροσάρμοστο κόμμα. Ο εναγκαλισμός του με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ επιβεβαιώνει την προσήλωσή του στον εθνολαϊκισμό. Απόρροιά του συνιστούν οι δήθεν ταξικές πολιτικές, που πουλάει για λαϊκή κατανάλωση, βάλλοντας υποτίθεται εναντίον της πλουτοκρατίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο περιβόητος αγώνας κατά της διαπλοκής, καθώς και οι προβλεπόμενες αλλαγές στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Συνεπώς, η επιχειρούμενη μεταστροφή του Αλέξη Τσίπρα δεν έχει ουσιώδες αντίκρισμα. Αποδεικνύεται επίπλαστη. Κι τούτο διότι δεν συνοδεύεται από τις αναγκαίες αναθεωρήσεις. Ούτε από τις απαραίτητες τομές, προκειμένου να εναρμονιστεί με την πραγματικότητα. Έτσι, η ανάκτηση της κυριαρχίας του καθίσταται αδύνατη. Άλλωστε, η επένδυση στην επικοινωνία είναι χρήσιμη στον βαθμό που στηρίζεται σε έργο. Σε διαφορετική περίπτωση καταλήγει σε μεγάλη φούσκα.