Θανάσης Τσεκούρας
Πρώτο Θέμα, 31/05/2021
Στην ομιλία του στο Ζάππειο για τα 40 χρόνια της Ελλάδας στην Ευρώπη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δύο επιλογές: να εμφανιστεί ως ένας μοντέρνος πρωθυπουργός ή ως ο αρχηγός της Ν.Δ. Διάλεξε τη δεύτερη και έχασε την πρώτη. Και μαζί μια μεγάλη ευκαιρία.
Να το δικαιολογήσουμε.
Ο πρωθυπουργός επέλεξε να αναφερθεί σε τρεις πρωθυπουργούς από τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία μας. Στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, μια οφειλή αυτονόητη. Στον πατέρα του και στον εαυτό του. Ουδείς άλλος άξιζε την «τιμή». Ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός της πρώτης ευρωπαϊκής κυβέρνησης της χώρας, με διάρκεια μια οκταετία. Ούτε ο Κώστας Σημίτης, ο πρωθυπουργός της ΟΝΕ και του ευρώ.
Δεν ξέρω τι τον οδήγησε σ’ αυτή τη «φτωχή» και μικρόψυχη επιλογή. Πάντως ό,τι και να φταίει, στο «διά ταύτα» καταγράφεται ένα διπλό σφάλμα.
Καταρχάς, σφάλμα ιστορικό. Από τα 40 χρόνια της ευρωπαϊκής ιστορίας μας, στα 25 η χώρα κυβερνήθηκε από τα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ). Μόνο τα υπόλοιπα 15 χρόνια κυβερνήθηκε από τη Ν.Δ.
Δεύτερο σφάλμα πολιτικό και συντριπτικά πιο σημαντικό από το πρώτο. Η ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας αποτελεί μια σύνθεση από τη δράση των δύο κεντρικών παρατάξεων που δημιούργησαν τη μεταπολιτευτική Ελληνική Δημοκρατία. Στο δικό μας ευρωπαϊκό κεκτημένο εμπεριέχονται όλες οι επιτυχίες, αλλά επίσης τα λάθη και οι αποτυχίες τόσο της Δεξιάς/Κεντροδεξιάς όσο και της Κεντροαριστεράς/Αριστεράς. Γίνεται σε μια επέτειο-ορόσημο όλοι οι «καλοί» να ανήκουν στη μια παράταξη και όλοι οι «άλλοι», οι «απέναντι», να απαλείφονται; Φοβάμαι ότι η απάντηση αποτελεί μονόδρομο.
Ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί με τη μικροκομματική ομιλία του στο Ζάππειο να έχασε μία ακόμη πιο σημαντική ευκαιρία: να απευθυνθεί και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αναγνωρίζοντας, μετά το «ατύχημα» του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησης, την ευρωπαϊκή συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ. Με την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου (να υπενθυμίσουμε ότι τα δύο πρώτα έμειναν στον αέρα…), τη δημοσιονομική προσαρμογή και τα δημοσιονομικά πλεονάσματα. Για ευνόητους λόγους δεν προσθέτουμε στη λίστα και τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Με μια παρόμοια πρωτοβουλία-υπέρβαση ο Κ. Μητσοτάκης θα κέρδιζε ένα σημαντικό μπόνους στο πολιτικό προφίλ του. Οτι είναι ένας αυθεντικά μοντέρνος, ευρωπαϊστής πρωθυπουργός που πηγαίνει ένα βήμα εμπρός το πολιτικό σύστημα της χώρας, πέρα από τις άγονες διαμάχες του παρελθόντος.
Τι φοβήθηκε; Για το πρώτο σφάλμα, την αμετροέπεια απέναντι στον Α. Παπανδρέου και τον Κ. Σημίτη, μάλλον το «μπούνκερ» της παραδοσιακής Δεξιάς, που ήδη αισθάνεται μουδιασμένο από τα ανοίγματά του στο Κέντρο και τον σημιτικό εκσυγχρονισμό.
Για το δεύτερο σφάλμα, την αγνόηση του ΣΥΡΙΖΑ (και την απρέπεια της επαναφοράς της «θεωρίας των άκρων»), είναι πιθανό να φοβήθηκε τους «ταλιμπάν» του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Πάντως και οι δύο φοβίες τού στέρησαν μια ιστορική ευκαιρία. Κρίμα…
ΥΓ.: Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκτός από το Λεξικό Μπαμπινιώτη, καλό θα ήταν να επισκεφθεί καμιά φορά και το Λεξικό της slang. Εκεί λοιπόν διαβάζουμε ότι σε μια μουσική συναυλία το support group είναι το συγκρότημα που εμφανίζεται πριν από την κύρια μπάντα, τη μεγάλη ατραξιόν της βραδιάς. Αν της αρέσει γενικά να εμφανίζεται απλώς ως support group του πρωθυπουργού, δικαίωμά της. Ο καθείς και η καθεμιά με τις επιλογές του…