Εφημερίδα Έθνος
23 Σεπτεμβρίου 2016
Το κομματικό σύστημα διαχρονικά έχει δύο όψεις τον «Μήτσο» και τον «Δημήτρη».
Ο πρώτος, προσηλωμένος στο παρελθόν, γοητεύεται από αγιαστούρες και ξεφτισμένα λάβαρα. Εγκλωβισμένος στις ιδεοληψίες, ακολουθεί παρωχημένες προσεγγίσεις. Ενδύεται το κουστούμι του φιλολαϊκού που αντιμάχεται την οικονομική ολιγαρχία. Δυσκολεύεται να αφομοιώσει τον ευρωπαϊκό ρόλο της Ελλάδας. Μολονότι τάσσεται υπέρ των αλλαγών, στην πράξη τις φοβάται. Έτσι αδυνατεί να εναρμονιστεί με τις νέες ανάγκες και απαιτήσεις. Ο δεύτερος, φύσει και θέσει πραγματιστής, αποφεύγει τις σκιαμαχίες και απεχθάνεται τις δοξασίες. Αντιλαμβανόμενος τα όρια και τις δυνατότητές του, βρίσκεται σε αρμονία με το περιβάλλον. Θεωρεί την προσαρμογή αναγκαία προϋπόθεση για την υπέρβαση της υστέρησης. Επιδιώκοντας να διευρύνει τους ορίζοντες της χώρας, έλκεται από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Ο εθνοκεντρικός, στατικός «Μήτσος» και ο ευρωπαϊστής, «φουτουριστής» «Δημήτρης» συνιστούν διακριτές παρουσίες στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Ενσαρκώνουν δύο διαφορετικά ρεύματα, τα οποία ενισχύθηκαν περαιτέρω στα χρόνια της κρίσης. Από τη μια ο εθνολαϊκισμός γιγαντώθηκε. Η κομματοκρατία διευρύνθηκε. Ο κρατισμός θεωρείται σωτήρια λύση, ενώ η διαπλοκή αποτελεί τον μόνιμο δράκο του παραμυθού. Από την άλλη ο ρεαλισμός κερδίζει έδαφος. Σημαντικό τμήμα των πολιτών συμμερίζεται την ανάγκη αναδιάρθρωσης του κράτους, δημοσιονομικού εξορθολογισμού, ανασύστασης των κοινωνικών δομών στήριξης της ιδιωτικής οικονομίας και προσέλκυσης επενδύσεων. Το καίριο ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι: Ποιο ρεύμα εκφράζουν οι δύο μονομάχοι Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης;
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιμνημονιακή του περίοδο προφανώς εξέφραζε τα ιδεολογήματα του «Μήτσου». Σήμερα, ωστόσο επιδιώκει τη μεταστροφή του. Το κυβερνητικό έργο, όμως, βρίσκεται σε διάσταση με την προσπάθειά του. Η επιχειρούμενη αναμόρφωση του λόγου και της εικόνας του δεν έχει πρακτικό αντίκρισμα και αποδεικνύεται ατελέσφορη. Ο τρόπος που πολιτεύεται απέχει παρασάγγας από μια λελογισμένη και ήπια διακυβέρνηση. Ο ίδιος μοιάζει να τελεί υπό σύγχυση. Η δυστοκία του να αφομοιώσει πολιτικές που δεν πιστεύει είναι πασιφανής. Ως εκ τούτου, η «βίαιη ωρίμανση» του κ. Δραγασάκη, προσκρούει στο γενετικό υλικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρόεδρος της ΝΔ από την άλλη φαίνεται να συμμερίζεται τις στοχεύσεις του «Δημήτρη». Η μεταρρυθμιστική του επαγγελία είναι διαυγής. Ανταποκρίνεται στα προβλήματα της χώρας και της οικονομίας. Επιπλέον καθίσταται επίκαιρη, λόγω των αδιεξόδων της κυβερνητικής πολιτικής. Σ’ αυτήν, εξάλλου, οφείλει την ανάδειξή του στην αρχηγία του κόμματος. Συνεπώς, η προσήλωσή του στις ανόθευτες πολιτικές καθίσταται εκ των ων ουκ άνευ για να διατηρήσει τη δυναμική και την κυριαρχία του. Αν υποκύψει σε λογικές μέσου όρου και συγκερασμού, παρασυρόμενος από τις παλιές νεοδημοκρατικές δυνάμεις, ο κίνδυνος του ευνουχισμού ελλοχεύει.
Οι δύο μονομάχοι αναμφίβολα διαφέρουν. Το μόνο βέβαιο είναι πως θα επικρατήσει εκείνος που θα εκφράσει μια καθαρή, εύστοχη και κυρίως σύγχρονη στρατηγική για την έξοδο από την κρίση.