Σήφης Πολυμίλης
Το Βήμα 29-4-2017
Πόση μιζέρια, πόσο πολιτικό καιροσκοπισμό μπορεί να ανεχθούν ακόμη οι πολίτες που επιμένουν στην αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ισχυρής και ανανεωμένης δημοκρατικής, κεντροαριστερής παράταξης; Την ώρα που οι εξ αριστερών και εκ δεξιών μνηστήρες προσπαθούν να διαμοιράσουν τα ιμάτια του κεντρώου χώρου, ηγέτες και ηγετίσκοι κάνουν ό,τι μπορούν για να συνδράμουν το έργο τους.
Είναι κάτι παραπάνω από φαιδρή η ιστορία με το περιβόητο συνέδριο ανασύνθεσης και ανασύνταξης του χώρου. Το πάλαι ποτέ κραταιό ΠαΣοΚ που ξεκίνησε την ιστορία για ένα ιδρυτικό συνέδριο της παράταξης, μόλις η επιτροπή που είχε ορισθεί για να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις συμφώνησε σε ένα κοινώς αποδεκτό πλαίσιο, το ‘στριψε στο τσάμικο. Προβλήματα προφανώς υπήρχαν και από άλλες δυνάμεις του χώρου που αδυνατούσαν να αντιληφθούν το κοινό συμφέρον. Το αποτέλεσμα ήταν να επικρατήσει η λογική του μικρομάγαζου.
Για να φθάσουμε στην τελευταία κωμικοτραγική συνεδρίαση της ΚΕ του ΠαΣοΚ που η κυρία Γεννηματά τα τίναξε όλα στον αέρα με παλαιοκομματικές μεθόδους του παλιού αμαρτωλού παρελθόντος. Ποιες δημοκρατικές διαδικασίες, ποιος σεβασμός στα κομματικά όργανα, αρκεί για την πρόεδρο του ΠαΣοΚ η αυθεντία, η απόλυτη εξουσία του-της αρχηγού. Πήρε τους βουλευτές της που ενδιαφέρονται πρωτίστως για τις καρέκλες τους και γαία πυρί μιχθήτω.
Λες και βρισκόμαστε στην εποχή του Ανδρέα με ένα πανίσχυρο κόμμα και έναν αδιαφιλονίκητο ηγέτη που μπορεί να διαγράφει ή να στέλνει στο πυρ το εξώτερον όποιον τολμά να αμφισβητήσει τις επιλογές του. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι το ΠαΣοΚ παραμένει ακόμη ο πιο ισχυρός πόλος στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Με τη σημερινή του μορφή όμως δεν παύει να είναι ένας παρίας στο πλαίσιο του νέου δικομματισμού. Φαίνεται όμως ότι προτιμούν ένα μικρομάγαζο που διασφαλίζει τα όποια προνόμιά τους, παρά να καλύψουν το μεγάλο κενό που υπάρχει στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Τρέφονται με ψευδαισθήσεις ότι θα απορροφήσουν τους απογοητευμένους του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας μια λαϊκίστικη πολιτική, παρά τις επαναλαμβανόμενες διαψεύσεις που λαμβάνουν από τις δημοσκοπήσεις. Με ίντριγκες, συντροφικά μαχαιρώματα, προσωπικές ατζέντες, αρχηγικές νοοτροπίες και με το βλέμμα στο παρελθόν, η κάποτε ηγεμονεύουσα Δημοκρατική Παράταξη οδηγείται στο περιθώριο της Ιστορίας. Οι ευθύνες για αυτή την πορεία είναι δεδομένες, συγκεκριμένες και δεν πρόκειται να παραγραφούν. Ας το γνωρίζουν αυτοί που αρνούνται να υπηρετήσουν τη μόνη δυνατή διέξοδο: τη δημιουργία μέσα από ανοικτές διαδικασίες ενός σύγχρονου προοδευτικού μεταρρυθμιστικού φορέα.