Γιώργος Πανταγιάς
Κώστας Σημίτης, 1936-2025: Τα μυστήρια και οι σταθμοί μιας ζωής δοσμένης στην πολιτική
Το άκουσμα του ονόματος του Σημίτη δεν ξεσηκώνει ρίγη ενθουσιασμού, αλλά το έργο και το αποτύπωμα της οκταετίας του έχουν γίνει αποδεκτά από όλα τα κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα. Πέτυχε ώστε η «επανάσταση του αυτονόητου» να γίνει το «μόνιμο καθεστώς» σε μια χώρα όπου τίποτα δεν είναι ποτέ αυτονόητο. Αυτή η απλή αλήθεια αντιπροσωπεύει την κύρια όψη μιας στέρεας υστεροφημίας που ευτύχησε να τη γνωρίσει και να τη ζήσει.
Οι τρεις ζωές του Κώστα Σημίτη
Ενέγραψε τον εκσυγχρονισμό στο εθνικό μας αφήγημα. Του έδωσε υπόσταση και τον ανέδειξε σε διακριτή πολιτική ταυτότητα. Ανοιξε έναν δρόμο στον οποίο βάδισε η χώρα ακόμη και σε μετέπειτα δύσκολες στιγμές. Και οι τρεις ζωές του Κώστα Σημίτη είχαν τις εύκολες και τις δύσκολες στιγμές τους. Αλλά τις έζησε πλήρως. Θαρραλέα. Xωρίς να αποκλίνει από τον εαυτό του.
Ο ορθολογικός εκσυγχρονισμός του Κώστα Σημίτη
Mια πραγματιστική πολιτική που δίχως να λησμονεί ότι η πολιτική είναι πάντα η «τέχνη του εφικτού» θυμάται τη ρήση του Max Weber πως «το «εφικτό» τότε μόνον μπορεί να πραγματοποιηθεί, όταν προσπαθεί κανείς να πραγματοποιήσει το ανέφικτο». Με σχέδιο, σοβαρότητα, μεθοδικότητα, σκληρή δουλειά και σωστή ιεράρχηση των προταγμάτων.
Κώστας Σημίτης: Νέα Πολιτική Ήπειρος
Ο βομβιστής που τοποθετούσε μαζί με τον Σάκη Καράγιωργα εκρηκτικούς μηχανισμούς σε διάφορους στόχους, στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας στην Ελλάδα, συνέχισε να πετάει βόμβες σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου με τις τολμηρές, καινοτόμες και ρηξικέλευθες ιδέες και θέσεις τις οποίες με πάθος εξέφραζε. Όπως χαρακτηριστικά είχε πει λίγα χρόνια πριν ο Γερμανός φίλος του, ο φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, ο Κώστας Σημίτης αντιπροσώπευε τη Βιοπολιτική κόντρα στη Βιοεξουσία.
Κώστας Σημίτης: Η συνύπαρξη της λογικής με την πολιτική
Ο Κώστας Σημίτης ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Ξεχώριζε για το ήθος του, τις αξίες και τις αρχές του. Η διανοητική και πνευματική του υπόσταση, η θεωρητική και πολιτική του κατάρτιση του προσέδιδαν μοναδική αξία. Και το κυριότερο, με τις ιδέες και τις πράξεις του καθιστούσε την πολιτική μέτρο πολιτισμού. Πεποίθησή του ήταν πως η πολιτική είναι χρήσιμη όχι γι’ αυτά που λέμε, αλλά γι’ αυτά που κάνουμε.
Το φαινόμενο του πλουτολαϊκισμού
Η πλεονάζουσα έλξη που ασκεί σε σημαντικό τμήμα των αμερικανών εκλογέων, ο δισεκατομμυριούχος και καταδικασμένος για κακουργήματα νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι πρωτοφανής Ο τραμπισμός αντιστρατεύεται την ίδια την έννοια της πολιτικής, γκρεμίζει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, υπονομεύει τις αξίες της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, διαπλέκεται με αυταρχικά καθεστώτα. Η πλήρης κατίσχυση του, αποδεικνύει ότι είναι αυθεντικός εκφραστής ενός νέου φαινομένου, του πλουτολαϊκισμού
Η ηγεσία ως αναπαράσταση πρωθυπουργικού ρόλου
Η εξουσία είναι παράσταση για ένα ρόλο. Η ηγετικότητα συνιστά κρίσιμο μέγεθος στο συλλογικό υποσυνείδητο. Η επίδρασή της στο πολιτικό περιβάλλον, αποδεικνύεται καθοριστική. Η αναζήτηση ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, θα κρίνει την ανάκτηση της πολιτικής του υπεροχής. Αν στην εσωκομματική αναμέτρηση επικρατήσει μια υπερβατική προσωπικότητα, θα καταστεί εφικτή η δυνατότητά του άλλοτε κραταιού κόμματος, να ενσαρκώσει μια νέα και σύγχρονη πολιτική ατζέντα. Και το σημαντικότερο, η ηγεσία του θα θεωρείται πρωθυπουργήσιμη.
«Μοίρα γύρευες τρόπο να μας πληγώσεις»
Με διπλή ψυχή, του Κύπριου και του Έλληνα, ο Γιάννος Κρανιδιώτης υπήρξε σπουδαίος, δημιουργικός, διορατικός, τολμηρός. Υπερβατική προσωπικότητα με ηγετική παράσταση. Η μοίρα τον κτύπησε αλύπητα, στερώντας τη φυσική ηγεσία μιας επανενωμένης Κύπρου. Αν δεν είχε φύγει απ’ τη ζωή ο εμπνευστής της ευρωπαϊκής προοπτικής της, το Κυπριακό δεν θα είχε οδηγηθεί στο τέλμα, με το φάσμα της διχοτόμησης να πλανάται πάνω από την πατρίδα του. Και αυτό γιατί η Κύπρος δεν θα ήταν έρμαιο φοβικών συνδρόμων και εθνικιστικών φαντασιώσεων.
Το Κυπριακό στον καθρέφτη της αλήθειας
Η μνήμη και η λήθη, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με το σύνδρομο της ήττας και τις άτοπες προσδοκίες. Τα βιώματα χάνουν συνεχώς έδαφος. Κυριαρχούν οι εθνικοί εγωισμοί και οι ναρκισσισμοί. Η αλήθεια και ο ρεαλισμός εξοβελίζονται. Οι μαξιμαλισμοί επικρατούν, διαιωνίζοντας τα αδιέξοδα του κυπριακού. Οι τακτικισμοί περισσεύουν. Απουσιάζει μια δημιουργική στρατηγική. Το μόνο που μένει, είναι η μελαγχολική αποτύπωση για κάτι που υπήρξε ή δεν υπήρξε ποτέ. Το τείχος της διαίρεσης δείχνει, πως το Κυπριακό είναι η αντοχή των εθνικισμών στο χρόνο.