Γιώργος Πανταγιάς
Ευτυχώς για το ΠΑΣΟΚ υπάρχει και ο Μητσοτάκης
Eνα ιστορικό κόμμα απισχνάται εκλογικά αναζητεί να ανανοηματοδοτήσει την πολιτική του πορεία και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με την κοινωνία. Λειτουργεί εξωστρεφώς και όχι ανθρωποδιωκτικά, συγκεράζει απόψεις και εκφράζει νέες ιδέες και πολιτικές,
1974-2024: Το “κύμα αλλαγών” δεν είναι αυτό που βλέπει ο Μητσοτάκης…
Ο Μητσοτάκης έχει την τύχη να ξεκινάει τη δεύτερη κυβερνητική θητεία του χωρίς υπολογίσιμο αντίπαλο. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την αυταρέσκεια για το τετραετές παρελθόν του και τις μεγαλοστομίες για το μέλλον.
Υπερχειλίζουσα αλαζονεία
Η αναπαράσταση της εξουσίας είναι αποκαλυπτική. Μας δείχνει πως η κάθε κυβέρνηση σκηνοθετεί τον εαυτό της. Η διαπάλη πραγματικού και φαντασιακού είναι διαρκής. H αλήθεια δεν απεμπολεί την υπόστασή της. Η αντίσταση στην έπαρση είναι δείκτης αξιοπιστίας. Ο επηρμένος πλάθει τη δική του πραγματικότητα.
Ραντάρ
Η έλλειψη “εθνικής ηγεσίας” είναι το μεγάλο κενό για ένα κόμμα που θέλει να παίξει εθνικό ρόλο. Το ΠΑΣΟΚ μολονότι προσπαθεί, στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται στάσιμο .Οι Ευρωεκλογές είναι ευκαιρία, να ακουστεί έξω από τους τοίχους των γραφείων του και τις παρέες των φίλων του.
Τίποτα δεν θυμίζει το χθες
Καθρέφτης των μεταβολών, η πολιτική σκηνή. Η παρακμή του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει, ότι με τον Κασσελάκη περνά από την παρωδία στην τραγωδία. Η δυσκολία του Ανδρουλάκη να προσδώσει στο ΠΑΣΟΚ νέα ταυτότητα και σύγχρονο λόγο, περιορίζει την ανάκαμψή του. Η κυριαρχία του Μητσοτάκη, προσκρούει σε ένα ξέπνοο κυβερνητικό σχήμα. Η διατήρηση της ασυμμετρίας στην πολιτική ζωή του τόπου, θα κριθεί από τις επιδόσεις των πρωταγωνιστών.
Ελλάδα: Ορίζοντας 2030
8 χρόνια μετά από την Μικρασιατική καταστροφή ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κεμάλ Ατατούρκ συνυπέγραψαν τη Συνθήκη Φιλίας. Δυο χρόνια μετά από τον Αττίλα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πρότεινε στον Ετζεβίτ τη σύναψη συμφώνου μη επιθέσεων. Τρία χρόνια μετά από την κρίση των Ιμίων, η κυβέρνησή μου δέχθηκε την τουρκική υποψηφιότητα στην Ε.Ε. εφόσον επιλυθούν οι εκκρεμείς διαφορές με προσφυγή στη Χάγη, το αργότερο το 2004. Οι κρίσεις λοιπόν, λειτουργούν και παιδευτικά. Κατευθύνουν τις εξελίξεις στη λογική της προσέγγισης.
Ποια Αριστερά;
Η «αθώα του αίματος» Αριστερά στην οποία απευθυνόταν το 1996 ο Σημίτης ενσωμάτωσε και βίωσε υποδειγματικά η ίδια αυτό που ήταν τότε αμαρτία των «άλλων» – την κατά Σημίτη «λαϊκίστικη δημαγωγία και διπρόσωπη υποκρισία του πολιτικού λόγου». Ο διάλογος περί Αριστεράς, στο περιβάλλον του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον, διεξάγεται τώρα σε ένα κλίμα – με τα λόγια του Κωνσταντίνου Τσουκαλά – «ματαίωσης, θλίψης και ντροπής» και με τον κίνδυνο – με τα λόγια του Γιώργου Σταθάκη – της «γελοιοποίησης».
Το μπλοκάκι του Κώστα Σημίτη
Η μεθοδικότητα του πρώην Πρωθυπουργού είναι πράγματι απαράμιλλη. Τίποτα δεν αφήνει στην τύχη του. Όλα τα σμιλεύει, τα διυλίζει και τα επεξεργάζεται. Ο Κώστας Σημίτης είναι ένας σπάνιος άνθρωπος που ξεχωρίζει για τη συστηματική και σκληρή του δουλειά, την ιεράρχηση στόχων και επιδιώξεων, την οργάνωση και το σχεδιασμό των παρεμβάσεων του. Θεωρεί ότι η πολιτική είναι χρήσιμη όχι για το «τι θα πούμε», αλλά για το «τι θα κάνουμε».
Η ανεύρεση της αξίας της πολιτικής
Η ζώσα πραγματικότητα αποπνέει ζόφο. Η πολιτική αυτοϋπονομεύεται. Οι νοσογόνες παθογένειες της, πλήττουν την προωθητική της δύναμη. Το ρήγμα στη σχέση πολιτικής και πολιτών, βαθαίνει. Η απώθησή της, καθιστά τον ψηφοφόρο ευάλωτο στη μετριότητα και στη γελοιότητα. Η παρουσία του Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ευτελίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το μετατρέπει σε έρμαιο μιας πρωτοφανούς φρενίτιδας.